Afspiegeling van het leven

Tuinieren is een afspiegeling van het leven. Het is leren uit je fouten en telkens weer opnieuw beginnen. Het is werken om resultaat te bekomen en te oogsten wat je hebt gezaaid. Het is ook leren accepteren dat die oogst wel eens tegen kan vallen, heel vaak doordat externe factoren je inspanningen deels teniet hebben gedaan. De gang van het leven. Met je hoofd in de lucht, dromend. Maar ook nuchter, met je voeten op de grond. Voelend en (af)tastend, met je handen wroetend in de aarde en de juiste keuzes proberen maken.

Tuinieren is mediteren. De baas op het werk zei ooit: het gras maaien is ontspanning, het verstand op nul. Voor mij is dat toch enigszins anders: tuinieren is een halt toeroepen aan die eeuwige stroom gedachten die door mijn hoofd razen. Het is rust vinden wanneer je dat nodig hebt en de ergernis bedelven die de almaar jachtiger en agressievere buitenwereld in me heeft opgewekt.

Tuinieren heeft me altijd al geboeid. Ik zag het van mijn vader. En van mijn grootvader. En nu doe ik het zelf ook al een aantal jaren. Bescheiden en naar mijn oordeel nog te veel mislukkend. Inmiddels is tuinieren ook een echte rage geworden. De volkstuinen floreren en kranten en magazines hebben aandacht voor of zelfs rubrieken over de tuin, ja zelfs het starten van een eigen moestuin. Het lijkt wel alsof iedereen het tuinieren heeft herontdekt. Het zal wel met de economische crisis en de wil tot gezond leven te maken hebben: je kweekt je groentjes zelf en je weet wat je eet. Toch denk ik dat er nog een andere, meer belangrijke reden speelt: tuinieren is een middel om even het hectische leven achter je te laten. 'Back to basics' in onze maatschappij die door technologie en razendsnelle evoluties op dat vlak wordt gedomineerd. Het is langzamer leven in een wereld die door snelheid en duwen en trekken wordt beheerst.

Voor mij is tuinieren dus de gedachten stilzetten en terug voeling krijgen met wat de aarde voortbrengt en uiteindelijk ook weer wegneemt. Zien hoe alles keer op keer herbegint. De cirkel van het leven. Ook na deze winter komt de lente er weer aan. En sombere en melancholische gedachten zullen straks weer verdwijnen wanneer de zon door de wolken priemt. Gisteren was zo'n stralende zonnige zaterdag. Een vleugje muziek - de ouverture van 'Il barbiere di Siviglia' van Rossini, die telkens weer dezelfde mooie herinneringen oproept - en dan de tuin instappen. Zien hoe verwaarloosd en mistroostig alles er bij ligt. De restanten van de afgebroken pergola mogen nu stilaan wel opgeruimd worden. Plannen beginnen maken en straks weer de handen uit de mouwen steken.

Deze voormiddag is de lucht weer betrokken. Een niet al te kwieke merelvrouw is in de tuin terechtgekomen en zit wat futloos rond te staren. Ostentatief gaat ze op het terras op het restant van de dakgoot zitten dat na de keukenverbouwing op een nieuwe bestemming ligt te wachten. Inderdaad: het is tijd om weer de handen uit de mouwen te steken.