Eenvoudig en mooi

Een bloementapijt van bosanemoontjes is prachtig om te zien, maar nog mooier wordt het wanneer je één bloempje van heel dichtbij bekijkt. Schitterend in eenvoud.

Mmmm, lekkere vijgen

Dat wordt weer smullen deze zomer.

Kleurrijk onkruid

Een plant met harig en stekelig blad. Wat het is, weet ik niet. Wellicht is dit gekiemd vogelzaad dat de voorbije winter in de tuin verzeild is geraakt. Ik kan het nooit over mijn hart krijgen om een mij vreemd gewas meteen weg te halen. Het laten groeien levert soms een mooie, in dit geval zelfs heel kleurrijke, verrassing op.

De moestuin raakt verder uit zijn winterjas

Een hele namiddag werken in de tuin geeft 's avonds een bevredigend resultaat. Op het omgespitte perceel is sla uitgeplant. Het net dat deze winter tijdelijk voor het compost werd gebruikt is leeggemaakt en de inhoud is naar het derde compostvat verhuisd. Er is nog veel werk te doen, maar het begint er allemaal toch al een stuk properder uit te zien.

Een zomer met veel slaatjes

Doordat er altijd wel wat slaplanten in het zaad komen en spontaan uitzaaien, hoef ik in het voorjaar nooit zelf sla te zaaien. Ik haal die her en der uit de moestuin om in het slaperceel uit te planten. Vandaag heb ik een vierde van de moestuinpercelen opgeruimd en klaargemaakt. Omdat hier de blad- en knolgewassen komen, heb ik twee grote bakken goed verteerde mest van de konijnen van mij pa ingewerkt samen met wat compost uit één van mijn drie compostvaten. Wat malse regen zou nu best wel welkom zijn, zodat de sla kan groeien. Dat worden weer heerlijke slaatjes deze zomer.

Op de achtergrond is de grote plastiek pot te zien waarin ik vandaag ook de zwarte bes heb geplant. Een taxusstruik moest hiervoor plaats ruimen.

Knolselder wacht op definitieve plaats

Vandaag op de bloemenmarkt in Eeklo 10 knolselderplantjes gekocht en er 11 gekregen. Omdat ik besloten heb om de laatste bolacacia's te laten verwijderen samen met de wortels van de eerder afgezaagde bomen, kan de knolselder nog niet definitief de grond in.

Tulpen in eigen tuin

In eigen tuin is maar 1 soort tulp terug te vinden, een botanische waarvan de bollen niet gerooid hoeven te worden. Ooit heb ik twee soorten in de grond gestopt, maar één ervan is na jaren opeens niet meer de kop beginnen opsteken. De roze soort met geel hart is fascinerend om te zien. 's Morgens openen de kelkjes zich en in de namiddag staan ze wijdopen.

Tulpenfestival

Twee weken niet meer in de tuin gewerkt door een langer uitgelopen reis naar Istanbul. Een midweek naar de Culturele Hoofdstad van Europa 2010 duurde een week langer dan gepland door een vulkaanuitbarsting op IJsland en de daaropvolgende sluiting van het luchtruim boven West-Europa. Onze ecologische voetafdruk werd meteen een stuk kleiner. Na een heenreis per vliegtuig volgde een terugreis van drie dagen (60 uren) per trein. Een heel bijzondere ervaring. Ik die anders rust probeer te vinden in mijn kleine moestuintje en het niet zo van grote menigtes moet hebben, slaag er maar niet in om af te kicken van deze multiculturele terugkeer in een heel internationaal gezelschap. Ik mis opeens al die vriendelijke mensen om me heen en de sfeer waarbij iedereen zichzelf steeds maar weer wegcijferde om anderen te kunnen helpen... De voorbije dagen heb ik ervaren wat internationale solidariteit is, ver weg van alle bekrompenheid en egoïsme.

In Istanbul zelf stond de maand april in het teken van een groots opgezet Tulpenfestival, met aanplantingen van de meest diverse tulpensoorten over heel de stad.

Weinig zwart

Hoewel de naam anders laat vermoeden, bloeit de magnolia liliiflora 'Nigra' met donkerroze bloemen. Grappig is dat ze in onze tuin altijd schuin groeien, mee met de richting van de westenwind.

Uit de tuin van rijk volk

In de tuin staan een aantal planten met een 'geschiedenis'. Zoals deze narcissoort. Sinds kort zie ik deze bol, of een soort die er heel goed op lijkt, in catalogi afgebeeld staan. Vroeger zag je deze bloem zelden of nooit. Ik heb hem meegebracht uit de tuin van mijn ouders en zij plantten deze bollen in het begin van de jaren zestig in de tuin van hun nieuwe woonst. De bollen hadden ze gevonden in grond en puinafval die voor de bouw van hun woning aangevoerd was uit de tuin van een welstellende familie in het dorp. De bollen bloeiden in het voorjaar zo weelderig dat fietsers spontaan halthielden om er mee van te genieten. De boshyacint op de achtergrond komt dan weer uit de tuin van wijlen mijn grootmoeder.

Blauwe bosanemoontjes

De eerste blauwe bosanemoontjes openen weer schuchter hun tere bloemblaadjes. Straks valt er opnieuw een prachtig blauw tapijt te bewonderen. Ondertussen zijn ook de blauwe druifjes in deze border beginnen oprukken en proberen ze de anemoontjes de loef af te steken.

Op het juiste pad

Gisteren 14 boordstenen gehaald bij Hubo en gelijk ook geplaatst, ter vervanging van de borderrollen die na enkele jaren dienst al verregaand aan het vergaan waren. Vandaag het vliesdoek gelegd en met de eerder weggehaalde grindsteentjes een nieuw pad gemaakt. Vanaf nu kan alle aandacht en werk eindelijk weer naar de moestuin gaan.

Onverwacht bezoek

Een onverwachte bezoeker laat deze namiddag. Twee dagen na elkaar een uurtje vroeger stoppen op het werk en meteen schieten de werkzaamheden in de moestuin een flink stuk op. Zo zijn vandaag eindelijk, met vele weken vertraging, de sluimerwtjes ('Norli' van Aveve) gezaaid. Als de oogst zo goed meevalt als vorig jaar, wordt dat weer smullen van de heerlijke peultjes.

De verloren tuinen van Heligan

"Een tuin is een van de hoogste vormen van menselijk bedrog, levende architectuur die de loop van de natuur naar menselijke doeleinden ombuigt. Als je het even laat gaan, wordt het bedrog ontmaskerd, wanneer het land terugvalt in het ritme en de geboden van de natuur. Een tuinier doet eigenlijk niets anders dan het onvermijdelijke oprukken van de wildernis afweren. Het is juist hierin dat ik de ware greep kan bespeuren die tuinen en tuinieren op de fantasie kunnen hebben, met het onverbiddelijke schouwspel van de wisseling der seizoenen en alle bijkomende triomfen en rampen in de handen van de natuur. De betrekkelijkheid en vergankelijkheid van ieder succes stimuleert de nederigheid. De tragedie van onze menselijke omstandigheden is dat we niet werkelijk weten te waarderen wat we hebben, tot we het hebben verloren".

Een quote uit 'De verloren tuinen van Heligan', een boek van Tim Smit over de restauratie van de overwoekerde tuinen van het landgoed Heligan in Cornwall. Een meeslepend relaas dat zo boeit dat ik het spijtig vond toen ik gisteren aan de laatste bladzijde was.

Eindelijk aan de heraanleg begonnen

Al wekenlang zit ik te broeden op een heraanleg van de moestuin. Zolang die plannen niet zijn uitgevoerd, kan ik ook niet aan het zaaiwerk beginnen. Het is dus telkens hopen op goed weer in het weekend. Zaterdag vielen er bij momenten bakken water en zelfs hagelstenen uit de lucht. Gisteren, Pasen, was het al niet veel beter en stond voor 's namiddags een bezoek bij mijn ouders gepland. Vandaag, paasmaandag, is het zacht en droog weer. Geen zon, maar gelukkig ook geen regen. Het uitgraven van de steentjes op het pad verloopt vlotter en sneller dan gedacht. Het werk begint eindelijk op te schieten.

Op de foto hieronder een familie-erfstuk: een zeef, ooit gemaakt - om as te zeven, denk ik - door mijn grootvader die nog voor mijn geboorte gestorven is. Hij moet dit hebben vervaardigd toen hij mijn leeftijd was, wellicht zelfs nog vele jaren jonger. Het stuk moet minstens 50 jaar oud zijn, maar het doet nog altijd bijzonder goed dienst.

De lavas steekt de kop weer op

Hier en daar in de nog onverzorgde moestuin steken de lavasplanten (maggikruid of in de volksmond 'Franse selder'; Levisticum officinale) de kop weer op. Ze groeien sneller dan ik de blaadjes kan oogsten. Heerlijk in de tomatensoep.

Nog enkele dagen en de pruimelaar bloeit

Nog enkele dagen en de pruimelaar staat weer op z'n mooist. Hoe deze in de tuin kwam, is een verhaal apart. In de tuin van wijlen m'n grootmoeder is ooit uit een weggegooide pit een boom in struikvorm beginnen groeien. Jaren geleden brachten wij enkele vruchten mee naar huis en blijkbaar gooiden we toen ook achteloos enkele pitten weg in de tuin. Eén ervan ontkiemde helemaal tegen de muur van de tuinberging aan. In volle zomer verplantte ik het jonge boompje naar een plaats waar het beter zou kunnen uitgroeien. Dat overleeft dat boompje niet, was de commentaar die ik kreeg. De top droogde op en het boompje leek inderdaad ten dode opgeschreven. Door de vele waterbeurten vond het echter voldoende groeikracht om zijtakken te ontwikkelen. Nu, ruim tien jaar later, is deze pruimelaar (de soort is me onbekend) begin april jaarlijks de 'eyecatcher' in onze tuin. Nog even wachten en dan vormen de vele opengebarsten knoppen weer een schitterende en druk door bijen bezochte roze wolk. De bloei is kortstondig, maar in die korte tijd is de bloesem een pracht om te zien.