Le moment suprême

En zo zag de blauweregen er twee weken geleden uit, op zijn mooist bloeiend vlak voor hij uitbundig blad gaat vormen. Voor mij elk jaar opnieuw het hoogtepunt in de tuin!

Vandaag in de tuin

Zaterdag 30 mei. De tuin is helemaal bedwelmd door de zoete geur van de boerenjasmijn.


Na al die jaren is de struik voor het eerst zo weelderig aan het groeien gegaan.


Maar net als elk jaar heeft hij last van de zon en verschroeien zijn gele bladeren.


Een tuin zonder bijen, ik kan het me niet voorstellen. Deze zat gewillig te poseren op een blauwe geranium.


En op de gele alpenaardbeitjes is een kopergroene kever te gast.

Niet gepost de voorbije zomer

Lekkere vijgen uit de eigen tuin liggen klaar om smakelijk opgegeten te worden.


Een wesp gebruikt het vijgenblad om even uit te rusten.


Een spin denkt dat de herfst al in aantocht is.


Maar voor de gele mini-roos is het nog volop zomer.


Net als voor deze bij, die geniet van een pas gekochte plant die nog haar plek in de tuin moet krijgen.


Een andere bij doet zich op haar beurt te goed aan het blauwe komkommerkruid.

Meer hebben we niet nodig om van de zomer te genieten.

Luie tuinier?

Ben ik een luie tuinier? De foto van mijn spade waar een slak zich langzaam op voortbeweegt doet vermoeden van wel. Toch zou ik me eerder een luie blogger noemen, want het is maanden geleden dat ik hier nog iets heb gepost. Vandaag is het Pinksteren... Een ideaal moment om mijn blog her op te starten.

De voorbije weken en maanden heb ik niet stilgezeten. Na de winter was er opeens weer die drive om in de tuin aan de slag te gaan. Toen heb ik gelijk op een namiddag vier uur lang in de tuin gewerkt. En ben ik de plannen in mijn hoofd verder vorm gaan geven. Het was nodig. Laten groeien wat groeit leidt op termijn tot een wildernis. Wat ooit mooi aangelegd was, volgens plan, verwordt tot een wirwar, een kluwen waarbij één soort of een paar planten alles gaan overheersen en de rest verstikt raakt. De kleine plantjes krijgen geen ruimte noch licht meer en verdwijnen gewoon uit de tuin. Precies zoals het met gedachten gaat. Ze zitten goed geordend in je hoofd, maar als je niet oplet krijgen een paar gedachten de bovenhand en verdringen ze op termijn die andere kleine, fijne gedachten die voor het mooie geheel zorgden.

Soms denk ik dat tuinieren het hoofd leegmaken is. Maar dat is niet waar. Want terwijl ik bezig ben, komen gedachten in mijn hoofd die anders verdrongen blijven. Dat komt voor een deel omdat aan een heleboel planten een verhaal verbonden is. Die plant hebben we meegebracht uit Engeland en eigenlijk staat ze al jaren op de verkeerde plaats. Een plek meer prominent in het zicht is een stuk beter. Dan kunnen we er meer van genieten. En ondertussen komen de reis van weleer en het bezoek aan die plantenkwekerij me weer levendig voor de geest. De fuchsia komt uit de tuin van mijn grootmoeder en blijft me na al die jaren aan haar herinneren...

De tuin heeft dringend een make-over nodig. Ik wou er een wilde tuin van maken om bijen en vlinders te lokken, maar op den duur houd je alleen maar chaos over. Om de zoveel tijd pak ik mijn spade en gaan planten de hort op: van de ene kant van de tuin verhuizen ze naar de andere.

Ook nu, na de winter, vond ik de tuin niet meer perfect. Ik wou weer lucht en ruimte creëren voor de plantjes die overwoekerd zijn geraakt. Maar het is meer dan dat: het was het gevoel dat ik uit mijn lethargie moest stappen. Ik heb te lang de boel de boel gelaten. Zoals men in het voorjaar aan de schoonmaak begint om het stof van de winter weg te vegen, zo nam ik mijn tuingereedschap om weer orde te scheppen. Zowel in mijn tuin als in mijn hoofd. Ik wil de stoffige zware gedachten wegblazen en weer blij en verrukt zijn. Zo maakten de mini-narcisjes die opeens aan het bloeien waren gegaan me weer vrolijk en met spanning keek ik uit naar de andere narcissen en de tulpen die over enkele weken zouden volgen.

Het leven herneemt, ook al is het niet meer zoals het ooit geweest is. Maar geen dag is ooit als de voorgaande. Er zijn zaken die ik niet kan controleren en aan de gang van het leven kan ik al helemaal niks veranderen. Wat was komt nooit meer terug. Het kan me nostalgisch stemmen, me droevig maken, maar daar schiet ik niks mee op. De lentelucht deed me vooruit kijken en zorgde ervoor dat ik niet langer bij de pakken bleef zitten. Ik vloog er weer in om straks van de zomer en de zon te kunnen genieten.

Na vier uur werken viel ik in de zetel neer, moe maar voldaan. Alweer enkele plannen in mijn hoofd die ik concreet vorm had gegeven. Terwijl ik genoot van het verrichte werk, keek ik al uit naar het volgende wat ik aan zou pakken.

Kwestie van keuzes maken

Ik vind stokrozen in een stoeptuintje in de stad best mooi. Ze lukraak een plaats geven in een kleine tuin is echter niet zo'n goed idee. Dat heb ik tot mijn scha en schande ondervonden. Ze groeien zo snel dat ze de planten in de buurt wegdrukken. Ze worden ook minder mooi wanneer ze beginnen op te schieten. Dat ik er ook eet- en kweekplaatsen voor de slakken mee creërde, dat was er te veel aan. Ik zal de stokrozen volgend jaar niet missen in mijn tuin. Nee, ik voorzie simpelweg andere bloemen waar de slakken minder tuk op zijn maar die wel (nog meer) bijen lokken. Zo probeer ik toch het biologisch evenwicht in mijn kleine tuintje te bewaren en meer gewenste dan ongewenste gasten te verwelkomen. De aanplant van de Helianthus Lemon Green op de foto was bijvoorbeeld wel een goede keuze.

Na al die jaren weet ik: tuinieren blijft een eeuwige kwestie van keuzes maken, van uitproberen en leren met vallen en opstaan, van altijd bezig zijn en denken dat je de natuur wat naar je hand kan zetten. Om telkens weer te moeten vaststellen dat de wetmatigheden van de natuur anders zijn dan de orde die wij proberen te scheppen. Dat maakt tuinieren zo boeiend, fascinerend en onvoorspelbaar. Je weet wat je zaait maar nooit wat en hoeveel je zal oogsten. Deze hobby is absoluut te mijden voor controlefreaks. Tuinieren is een les in nederigheid!

Sorry, stokrozen!

Wie uit een vorige post over acrobatische slakken dacht dat ik deze weekdieren gedoog in mijn tuin heeft het verkeerd voor. Ook voor mij zijn slakken een kwelling omdat ze alles kapotvreten wat ze op hun weg tegenkomen. Zelfs aan de silicone van de ramen doen ze zich tegoed. OK, ik huldig dan wel het principe 'leven en laten leven', maar in mijn nietige stadstuintje leven slakken gewoon met zovelen dat ze me moordlustige neigingen bezorgen. Ze maken me het moestuinieren zo goed als onmogelijk. Mijn schaarse kropjes sla zijn sneller door de slakken in minimalistische kunstwerkjes veranderd dan wij van een heerlijke portie sla op het bord kunnen genieten. Anderzijds kan ik de slakken uiteraard geen ongelijk geven: de tuinen van de buren zijn niet meer dan saaie grasvelden, je zou voor minder die ene tuin met zijn vele malse plantjes gaan opzoeken.


En in mijn tuin vinden slakken na de hosta's blijkbaar niets heerlijker dan... stokrozen. Overal verzamelde ik zaad van stokrozen in de meest diverse kleuren. De plantjes opkweken was al niet evident, want ook de jonge zaailingen werden al snel door de slakken ontdekt. Maar toen zetten de stokrozen een spurt in en groeiden ze... Ik schreef bijna 'als kool', maar in mijn zandgrond is 'groeien als kool' het allerlaatste wat kolen doen. Mijn tuin veranderde in een complete wildernis door de sneltreinvaart waarmee de stokrozen boven de andere planten uitstegen. De wanorde die ik gecreëerd had door de stokrozen her en der te planten zag ik door de vingers, ook al zorgt wildgroei snel voor het teloorgaan van elke vorm van esthetiek in een kleine tuin. De bloemen zorgden voor kleur en lokten de bijen. Tot bleek dat al die grote bladeren een ideale schuil- en eetplaats vormen voor de slakken. In groten getale kwamen die, sommige amper een speldenknop groot, op de planten af. En ze vraten en vraten dat het een lieve lust was.


Gisteren nam ik op een nazomerse herfstdag een radicale beslissing. Alle stokrozen eruit! Niet zo eenvoudig. Want met hun diepe penwortels hadden ze zich steviger in mijn tuin gesetteld dan ik dacht. Uitspitten die boel. Gedaan met driesterrenrestaurants voor ongenode gasten in mijn tuin. Als ik de strijd niet kan winnen, dan hanteer ik de grove middelen: de voedselbevoorrading is stopgezet!

Over grasmaaiers en na-aapgedrag

Terwijl de buurvrouw van rechts met een hels lawaai haar gazon aan het maaien is en de buurman van twee huizen verder links meent haar goede voorbeeld te moeten volgen, spoel ik de aarde van mijn zelfgekweekte kropje sla. Ik houd maar een paar vierkante meter moestuin meer over. Want wat vroeger moestuin was heb ik veranderd in bloemenborders. De moestuin kwam indertijd in de plaats van mijn gazon. Het gazon omspitten deed ik toen ik doorhad dat ik de strijd tegen de engerlingen in het gras toch niet winnen kon. Anders gezegd: het zijn de engerlingen die me een boeiend stadstuintje hebben opgeleverd dat me keer op keer fascineert met alles wat er beweegt, groeit en bloeit. Jammer genoeg is dit voorbeeld nog door niemand in mijn kleine straat nageaapt.