Een bevroren Pasen

Ontluikende bloesem van de pruimelaar? Nope. Eerste tulpjes en paaslelies? Nope. Een heerlijk lentetemperatuurtje? Nope. Deze Pasen gaat wellicht de geschiedenisboeken in als één van de koudste ooit. We mogen onze klokken vannacht dan wel naar de zomertijd hebben omgeschakeld, buiten blijft de winter standhouden. De voorjaarsbloemen geraken maar niet uit de bevroren grond en waren ook vanmorgen door een laagje rijm bedekt. Van het zaad dat we strooien als voer voor de vogels dachten we nog genoeg te hebben om de volgende winter mee te starten. Maar nee, de voorraad raakte vorige week volledig op, zodat we vandaag maar wat oud brood hebben verkruimeld. Vorig weekend gingen ook de laatste zonnebloempitten in het voederbakje voor de meesjes. Kinderen die vandaag in de tuin paaseieren gaan rapen kunnen maar best hun dikke winterkleren aantrekken.


Net als Kerstmis is ook Pasen gelinkt aan oudheidense gebruiken. Het woord 'Pasen' komt van 'Pesach', het joodse feest dat de bevrijding uit Egypte herdenkt. De christenen herdenken met Pasen de opstanding van Christus uit de dood. Voor hen is dit het feest van innerlijke bevrijding en vernieuwing. Voor de meesten is Pasen tegenwoordig het feest van de lente, waarbij het ontwaken van de natuur na de winter wordt gevierd. Een feest ook van de vruchtbaarheid. Pasen werd in onze contreien gekoppeld aan het Germaanse vruchtbaarheidsfeest 'Ostara', of 'Eostre' in het Oudengels. Vandaar ook de Duitse en Engelse benaming voor Pasen: 'Ostern' en 'Easter'. De traditie van het eieren rapen zou voortkomen uit dat oude vruchtbaarheidsfeest. Vroeger begroeven boeren eieren in de akkers om van de goden een vruchtbare grond en een goede oogst af te dwingen. Dat gebruik hebben we in het verstoppen van paaseieren overgenomen. In de middeleeuwen werd in de vastentijd een kerkelijk verbod ingesteld op het eten van eieren en vlees. In deze periode echter, na de koude winter, leggen de kippen opnieuw eieren. Om de vele eieren te bewaren werden ze gekookt en met Pasen veelvuldig gegeten of cadeau gedaan. Het herinnert me aan mijn prille kindertijd op de lagere school, toen leerkrachten ons vroegen om ons snoepgoed in een 'vastentrommeltje' te bewaren. Na Pasen ging dat trommeltje open en was het natuurlijk een feest als we eindelijk weer van al dat lekkers mochten genieten. Als misdienaar verzamelde ik in de vastenperiode ook 'mispunten'. Want een volle kaart werd met Pasen door de pastoor beloond met een pak van de heerlijkste chocola. In die tijd gingen we ook als misdienaar huis aan huis rond en belden we aan voor eieren. Die eieren waren bestemd voor de pastoor, maar omdat die zich geen indigestie wou eten, kregen we er ook enkele mee naar huis. Al vond ik het pak chocola toch veel lekkerder.

Geen witte Kerst, bijna een witte Pasen

Een week voor Pasen kreunt ons landje weer onder de sneeuw. Zaterdagmorgen vielen de eerste vlokken, maar in de loop van de dag kwam er niet veel sneeuw meer bij.


Maar vanmorgen zag alles na een nacht sneeuwen weer wit. Eind maart wil de winter nog altijd van geen wijken weten. Op de radio meldde Frank Deboosere dat het al van maart 1952 is geleden dat er zo laat in maart nog zo veel sneeuw is gevallen in ons land. Het vriest 's nachts en overdag blijven de temperaturen rond het vriespunt schommelen. Het voelt bitterkoud aan door de ijzige wind. Tuincentra zijn eraan voor hun moeite: met zo'n weer voelt niemand zich geroepen om plantjes te gaan kopen. En voor de komende dagen is er qua temperatuur geen beterschap op komst.


Groene vingers zijn al lang aan het kriebelen, maar het werk in de tuin wordt noodgedwongen uitgesteld. De sla die normaal meteen buiten wordt gezaaid, zaaide ik nu zo'n twee weken geleden in een kasje in de keuken. Wanneer zal ik die buiten kunnen uitplanten?

De schoonheid van... mos

Aan de pergola hangt een pot met een vetplant die elke nazomer prachtig bloeit en bijen lokt. Nu lijkt het een lege pot met enkele verdroogde takken. Maar hoe verrassend is het niet als je wat dichterbij gaat kijken. In het midden van de pot heeft zich een moslaagje gevormd. Onder de sneeuw levert dat dit mooie beeld op van het sporogoon, het kapsel waarin de sporen worden gevormd.

De roze magnolia wacht op de lente

Winterkou of niet... de roze magnolia is al een tijd terug begonnen met het vormen van bloembotten. Hij wacht geduldig op zachter lenteweer om straks weer zijn fascinerende kelkbladeren te openen.

Wat doet de vijgenstruik na de winter?

De vijgenboom in wording, al noem ik hem beter een struik, verhuisde eind vorig jaar van zijn terraspot naar de volle grond. Vroeger stond hij 's winters warm in folie ingepakt, nu kreeg hij meteen een strenge winter met af en toe een pak sneeuw over zich heen. Een vijg blijkt echter sterk te zijn. We wachten dus hoopvol af tot we de nieuwe uitlopers zien verschijnen.

Koning Winter weigert troonsafstand

De tuinkabouter blijft er minzaam bij lachen, maar wij raken de heerschappij van Koning Winter stilaan beu.


Vorige week woensdag zaten we in de late namiddag in hemdsmouwen op een terrasje in Gent, vandaag lijkt de lente weer heel veraf.


Vanmorgen vroeg was het door de sneeuwval het onbegonnen werk om de baan op te gaan. Wie het wel deed, zorgde mee voor de recordfile van 1.600 km die tijdens de spits werd opgetekend. Ook 's morgens bleef de stuifsneeuw zich nog ophopen, maar tegen de middag brak de zon door.



Een merel zocht naar nog wat restjes van het vorig weekend uitgestrooide zaad.


Ook het nog te verhakselen snoeihout van de blauweregen kwam onder een laag sneeuw terecht. Het is nog te vroeg om aan het lente-opruimwerk te beginnen.

Van lente of bijna zomer opnieuw naar winter

Van de week leek het heel even lente, om maar niet te zeggen zomer. Dinsdag en woensdag was het echt terrasjesweer en verschenen de eerste shorts en zomerrokjes in het straatbeeld. Dinsdag was zelfs de warmste 5 maart in meer dan honderd jaar. In Ukkel werd 17,9 graden gemeten, de warmste plaats van het land was Diest met 19,4 graden. Een dag later haalde het kwik in Ukkel 18 graden, in Kleine Brogel 19,2 graden en in Oostende 15 graden, daar waar de normale temperatuur voor deze tijd van het jaar ongeveer 9 graden bedraagt.


Het leek wel alsof de natuur uit een lange winterslaap ontwaakte. Al een paar weken horen we bij het vroege opstaan de merels druk kwinkelieren, lang voor zonsopgang. En in de tuin zijn de voorjaarsbloeiers aan het ontluiken. Achter de buxushaag ontdekte ik dit sneeuwklokje.


Elders hebben de krokussen hun kelkjes geopend. Zij zijn de voorbodes van de lente, maar de winter geeft zich vooralsnog niet gewonnen. Donderdag was het al gedaan met de zon. De voorbije dagen werd het opnieuw almaar kouder en voor begin volgende week wordt vrieskou en zelfs sneeuw voorspeld. Perfect normaal weer voor deze tijd van het weer, al hadden we het natuurlijk wel anders gewild na dat mooie lentevoorsmaakje dat we zopas hebben gekregen.

De blauweregen in de eerste lentezon

Drie dagen na de snoeibeurt van de blauweregen schijnt het zonnetje. Ideaal om nog een paar foto's te maken.

De blauweregen kreeg opnieuw een beurt

Er wordt voor de komende dagen een mooi lenteweertje voorspeld, dus grepen we vandaag naar de snoeischaar om de blauweregen onder handen te nemen. Al bij al blijft de ingreep toch maar beperkt. Ik snoei slechts één keer per jaar in plaats van twee keer, en ik doe dat vlak na de winter, zodat ik zo weinig mogelijk planten onder mijn twee klimmers beschadig. Daarbij haal ik alle lange lianen weg die zich het voorbije jaar ontwikkeld hebben. Ook opgedroogde takken gaan eruit en de zijtwijgen snoei ik tot zo'n 10 à 15 cm in. Bij de twee oude blauweregens die mijn pa langs zijn garage groeien heeft zijn na de snoeibeurt de hoofdstammen heel duidelijk zichtbaar. Ikzelf heb indertijd te veel takken behouden van de jonge planten en die door elkaar gevlochten, zodat in mijn tuin niet echt van hoofdstammen sprake is. Ook na de snoei blijft een ingewikkeld takkenkluwen over.