Een roos voor Valentijn

Ruim een week na Valentijn betovert deze sneeuwwitte roos nog altijd met haar schoonheid. Of hoe eenvoud van knop tot bijna uitgebloeid de sierlijkste vormen aanneemt en bewondering blijft wekken.

Hé, is dat nu nog niet voorbij?

De tuinkabouter staat na de sneeuwval van vannacht opnieuw te bibberen met wit rond zijn voeten.



Het sneeuwlaagje zet de pracht van de helleborussenbloemen nog meer in de verf.

De grond kraakt open

Normaliter snoei ik eind februari de blauweregen. Maar nu vind ik het daarvoor veel te koud. Het vriest weer en door de vrieskou kraakt de tuingrond helemaal open.


De lente lijkt nog altijd heel veraf. Maar wie aandachtig toekijkt, ontdekt al heel wat nieuw leven. Zoals het groen van de herfsttijloos, die in het voorjaar zijn bladeren vormt en pas in de herfst met zijn roze bloemen pronkt als waren het groot uitgevallen krokussen.


Ondertussen genieten we al enkele weken van de helleborus, al hangt die er vandaag door de kou eerder slapjes bij. Bij minder koud weer zwellen de stengels en staat de helleborus stevig te pronken. Wat een veerkracht heeft deze plant toch, zoals ze winterkou en sneeuw trotseert.