Kwestie van keuzes maken

Ik vind stokrozen in een stoeptuintje in de stad best mooi. Ze lukraak een plaats geven in een kleine tuin is echter niet zo'n goed idee. Dat heb ik tot mijn scha en schande ondervonden. Ze groeien zo snel dat ze de planten in de buurt wegdrukken. Ze worden ook minder mooi wanneer ze beginnen op te schieten. Dat ik er ook eet- en kweekplaatsen voor de slakken mee creërde, dat was er te veel aan. Ik zal de stokrozen volgend jaar niet missen in mijn tuin. Nee, ik voorzie simpelweg andere bloemen waar de slakken minder tuk op zijn maar die wel (nog meer) bijen lokken. Zo probeer ik toch het biologisch evenwicht in mijn kleine tuintje te bewaren en meer gewenste dan ongewenste gasten te verwelkomen. De aanplant van de Helianthus Lemon Green op de foto was bijvoorbeeld wel een goede keuze.

Na al die jaren weet ik: tuinieren blijft een eeuwige kwestie van keuzes maken, van uitproberen en leren met vallen en opstaan, van altijd bezig zijn en denken dat je de natuur wat naar je hand kan zetten. Om telkens weer te moeten vaststellen dat de wetmatigheden van de natuur anders zijn dan de orde die wij proberen te scheppen. Dat maakt tuinieren zo boeiend, fascinerend en onvoorspelbaar. Je weet wat je zaait maar nooit wat en hoeveel je zal oogsten. Deze hobby is absoluut te mijden voor controlefreaks. Tuinieren is een les in nederigheid!

Sorry, stokrozen!

Wie uit een vorige post over acrobatische slakken dacht dat ik deze weekdieren gedoog in mijn tuin heeft het verkeerd voor. Ook voor mij zijn slakken een kwelling omdat ze alles kapotvreten wat ze op hun weg tegenkomen. Zelfs aan de silicone van de ramen doen ze zich tegoed. OK, ik huldig dan wel het principe 'leven en laten leven', maar in mijn nietige stadstuintje leven slakken gewoon met zovelen dat ze me moordlustige neigingen bezorgen. Ze maken me het moestuinieren zo goed als onmogelijk. Mijn schaarse kropjes sla zijn sneller door de slakken in minimalistische kunstwerkjes veranderd dan wij van een heerlijke portie sla op het bord kunnen genieten. Anderzijds kan ik de slakken uiteraard geen ongelijk geven: de tuinen van de buren zijn niet meer dan saaie grasvelden, je zou voor minder die ene tuin met zijn vele malse plantjes gaan opzoeken.


En in mijn tuin vinden slakken na de hosta's blijkbaar niets heerlijker dan... stokrozen. Overal verzamelde ik zaad van stokrozen in de meest diverse kleuren. De plantjes opkweken was al niet evident, want ook de jonge zaailingen werden al snel door de slakken ontdekt. Maar toen zetten de stokrozen een spurt in en groeiden ze... Ik schreef bijna 'als kool', maar in mijn zandgrond is 'groeien als kool' het allerlaatste wat kolen doen. Mijn tuin veranderde in een complete wildernis door de sneltreinvaart waarmee de stokrozen boven de andere planten uitstegen. De wanorde die ik gecreëerd had door de stokrozen her en der te planten zag ik door de vingers, ook al zorgt wildgroei snel voor het teloorgaan van elke vorm van esthetiek in een kleine tuin. De bloemen zorgden voor kleur en lokten de bijen. Tot bleek dat al die grote bladeren een ideale schuil- en eetplaats vormen voor de slakken. In groten getale kwamen die, sommige amper een speldenknop groot, op de planten af. En ze vraten en vraten dat het een lieve lust was.


Gisteren nam ik op een nazomerse herfstdag een radicale beslissing. Alle stokrozen eruit! Niet zo eenvoudig. Want met hun diepe penwortels hadden ze zich steviger in mijn tuin gesetteld dan ik dacht. Uitspitten die boel. Gedaan met driesterrenrestaurants voor ongenode gasten in mijn tuin. Als ik de strijd niet kan winnen, dan hanteer ik de grove middelen: de voedselbevoorrading is stopgezet!