Zomertijd

Vorige week begon de lente en vorig weekend schakelden we over van winter- naar zomertijd. De natuur en het weer lijken echter ook maar meteen de omschakeling naar zomer te hebben gemaakt, want we genieten al dagenlang van warm en zonnig weer. De bosanemoontjes tonen hun subtiele bloei ruim drie weken vroeger dan vorig jaar...


... terwijl ook de magnolia zich van zijn fraaiste kant laat zien, zonder bruine vlekken door vrieskou dit jaar. Toen ik vorige vrijdag bovenstaande foto maakte, moesten de botten nog opengaan, vandaag staat de boom volop in bloei.

De sluimerwtjes gingen de grond in

Dit weekend legde ik de sluimerwtjes - een restantje van eigen oogst van enkele jaren terug - te zwellen in een beetje water. Daarna mochten ze verder kiemen op vochtig keukenpapier in twee kleine plastic doosjes. Vanavond gingen ze de grond in, keurig in twee rijtjes, met 50 cm tussen de rijen en de erwtjes zelf op zo'n 2,5 cm van elkaar. Hopelijk kunnen we dit voorjaar weer heerlijk smullen.

Verstrooid en... bedolven

Na het planten van de nieuwe appelaar vorige week was mijn tuinschopje, het materiaal wat ik het meest in mijn tuin gebruik, spoorloos. Enkele jaren geleden was ik bij werkzaamheden in de voortuin al mijn vorige schopje kwijtgespeeld. Nu verdween dus nummer twee. Ik geef toe dat ik én een sloddervos ben én soms met verschillende dingen tegelijk bezig, maar waar ik ook rondkeek: mijn schopje bleef onvindbaar. Bizar... Ik had met wat kalk, bentoniet, koemestkorrels, potgrond en compost een mengsel gemaakt, het geheel goed met het schopje omgeroerd en vervolgens alles in de plantput gekieperd. De oplossing van het raadsel lag dus al enigszins voor de hand: verstrooid als ik wel eens durf te zijn, en dat is nogal eufemistisch uitgedrukt, was het schopje ongetwijfeld mee de put in gegaan. Ik hoop dat de buren me niet bezig hebben gezien vorige vrijdag: op zondag is ie aan het planten en nog geen week later is die gekke buurman zijn boompje alweer aan het uitgraven. Maar het schopje heb ik inderdaad teruggevonden. Het is fijn om het weer te kunnen gebruiken. Met zijn vele roestvlekjes ziet het er trouwens beter gebruikt uit dan voorheen.

Onderkruipers

Twee weekends geleden ben ik de tuin weer beginnen opruimen. Bij het verplaatsen van stenen en andere rommel botste ik op deze tuinbewoners. Er kruipt en krioelt hier meer rond dan je op het eerste gezicht zou denken.

Daar is de zeekool weer

De plotse winteropstoot heeft de zeekool niet klein gekregen. Ruim een week geleden staken de planten dapper de kop op.




Door het zonnige en warme weer van de voorbije dagen groeiden ze op amper een week tijd... als kool. Om te bleken is het nog een jaartje te vroeg. De planten gingen immers pas vorig jaar de grond in.

Nog een appelaar erbij: onze Jonathan

Zondag is rustdag, maar niet als je als tuinier onverwacht van mooi weer kan genieten. Er was een koude, bewolkte dag met regen voorspeld, maar het draaide helemaal anders uit. De neerslag bleef achterwege en het zonnetje dat doorbrak gaf een lekker warm gevoel tijdens de activiteiten in de tuin.

Belangrijkste wapenfeit vandaag was de aanplant van een Jonathan-halfstamappelaar vlakbij de Elstar-laagstam. Beide apppelsoorten zijn perfecte bestuivers van elkaar. Nu nog hopen op het bezoek van bijen wanneer de bloesems zich vormen en op een mooie oogst de komende jaren. Vorig jaar viel er geen enkel appeltje aan de Elstar te bespeuren. Hopelijk hebben we dit jaar meer geluk.

Nog voor de boom de grond in ging, korte ik twee takken in. Zo houd ik één tak over die de hoogte in mag groeien.



Even surfen op het internet leert me dat de Jonathan ook wel 'Ulster Seedling' wordt genoemd en afkomstig is uit de Verenigde Staten. Daar werd hij vóór 1826 als zaailing gewonnen door Philipp Rick te Woodstock, Ulster County (New York) uit ‘Esopus Spitzenburg’ (ook Spitzenberg). Hij werd genoemd naar Jonathan Hasbrouck. Het is een zeer goede bestuiver voor vele andere appelrassen die ook middentijds bloeien. Ik hoop dan ook dat hij goed zijn werk zal doen naar de Elstar-laagstam. Hij is ook een zelfbestuiver. Zijn vruchten zijn plukrijp vanaf eind september tot midden oktober. Bij te vroeg plukken zijn de appels smaakloos en minder van kleur. Plukt men ze te laat, dan verhoogt de kans dat de appels zacht worden. De appels zijn zacht aromatisch, hebben witgroen vast vruchtvlees en zijn vooral geschikt voor verse consumptie, al kunnen ze wel tot maart-april gegeten worden als ze in de juiste omstandigheden worden bewaard. De boom moet gedund worden, zodat de vruchten beter ontwikkelen en er geen beurtjaren voorkomen, al komen die bij deze heel vruchtbare boom blijkbaar amper voor. Bij droogte daalt de opbrengst, maar zijn de vruchten beter van smaak. De boom is gevoelig voor meeldauw. Die kan bestreden worden door de aangetaste twijgen in te korten. Opbrengst mag vanaf het derde standjaar verwacht worden. De Jonathan is de stammoeder van de heel populaire Jonagold, maar is zelf een beetje in de vergetelheid geraakt. Vroeger was het een veel gekweekt ras. Nu is hij alleen nog bij liefhebbers te vinden. En voortaan dus ook in mijn bescheiden stadstuintje.

Warmste 15 maart ooit

Vorige donderdag 15 maart ging de boeken in als de warmste 15de maart sinds het begin van de metingen in België in 1833. Om 16 uur wees de thermometer in Ukkel namelijk 20,2 graden Celsius aan. Het vorige record dateert van 15 maart 1972. Toen steeg het kwik tot 19,1 graden. Door dat heerlijke weertje sprongen de botten van de pruimelaar open. Maar als ik even terugblader in dit tuindagboek, dan merk ik dat de pruimelaar de timing van vorig jaar aanhoudt. Twee jaar geleden daarentegen was het wachten tot begin april vooraleer ik de eerste pruimenbloesem kon fotograferen.

De lente hangt in de lucht

Pas vandaag lukte het me om de laatste deel van de blauweregen te snoeien. Er was minder werk dan gedacht en zo had ik tijd te over om nog wat in de tuin op te ruimen. De vijgenboom in volle grond werd weer 'ontmanteld'. Uit de boerenjasmijn snoeide ik het dode hout weg. Enkele worteluitlopers die nieuwe takjes gevormd hadden, spitte ik uit en gaf ik een plaatsje in de voortuin. Als de struik wat groter wordt, zal het ook aan de voordeur bedwelmend zoet ruiken wanneer de bloesem zich vormt. Het aangename zonnetje liet me mijn fototoestel weer bovenhalen. Wie zeker op de foto mocht was het lentebolletje bij uitstek: de krokus. Die zo te zien op een aantal zondagse bezoekers mocht rekenen.


In de buurt staat een minihelleborus. Hij staat er al jaren. Ik kreeg hem ooit van mijn pa cadeau, maar pas nu lijkt hij aan de grond gewend te zijn geraakt en toont hij schuchter enkele eenvoudige kleine witte bloempjes.



Opvallend was de grote aanwezigheid van lieveheersbeestjes in de tuin. Met honderden tekenden ze opeens present.



In mijn lege wijnton die nog een plaatsje op het terras moet krijgen, ontdekte ik in de spleetjes van het hout deze bizarre larven. Het lijken wel muisjes met hun lange staart... Bijzondere creaturen.

Nadat ik mijn tuingereedschap opgeborgen had, bleef ik nog even in de tuin staan rondkijken en opeens sloeg een aangename geur in mijn neus. Die van de lente, die vandaag onmiskenbaar in de lucht hing.