Poten zonder spitten

Vandaag heb ik opnieuw rode Raja-aardappelen gepoot. Het pootgoed kocht ik weer in de Bio-Planetwinkel en dat gebeurde al op paaszaterdag 7 april. Het poten zelf heb ik ietsje te lang uitgesteld, maar eerst moest mijn nieuwe perceelindeling af zijn en het aardappelperceel volledig opgeruimd.

Bij het openen van het zakje kiemende aardappelen was er al heel wat wortelvorming bij de exemplaren onderaan en merkte ik zelfs wat schimmels op. Hopelijk heeft dat geen nefaste gevolgen voor de groei.

Het poten zelf gebeurde volgens de instructies op het zakje en dat was heel makkelijk. Gewoon de aardappel op de grond leggen en daarna een rugje bouwen. Spitten kwam er dus helemaal niet aan te pas. Eerst trok ik een ietwat rechte lijn en daarna pootte ik om de 30 cm een aardappel. Soms was de tussenafstand minder dan 30 cm, terwijl 35 of 40 aangewezen zijn. Maar 50 te poten aardappelen is nu eenmaal wat veel voor de beperkte ruimte in mijn kleine stadstuintje. Dus durven we de plantafstanden wel eens vaker vrijelijk te interpreteren.

Wellicht behoorlijk bizar was de manier waarop ik de grond verrijkte. Tussen de aardappelen in dropte ik telkens een schepvol konijnenmest.

Met het teveel aan aarde van mijn andere perceeltjes maakte ik vervolgens de ruggen.

En die stampte ik tot slot nog wat steviger aan. Vier rijen liggen nu te wachten tot de eerste aardappelplanten hun kop boven de aarde uitsteken.

Jonathan in gezelschap van Elizabeth

De onlangs geplante halfstamappelaar Jonathan kreeg vorige week het gezelschap van een gele magnolia Elizabeth. Nu staat onze stadssiertuin echt wel vol. De Jonathan staat in het linkerperk, waar rood, roze en wit de overheersende kleuren zijn. Hier staat dus ook onze magnolia Nigra. Voor de gele magnolia had ik nog een beperkt plaatsje in het rechterperk, waar ik mijn favoriete kleur geel met blauw combineer.

Het was lang zoeken om een gele magnolia op de kop te kunnen tikken, maar via het internet kwam ik bij de Anzegemse kwekerij Damien Devos, gespecialiseerd in zeldzame heesters en bomen, terecht. Het was een verre rit, maar door een telefoontje vooraf wist ik dat ik hier mijn gading zou vinden.

Het moest een gele zijn en het werd Elizabeth omdat deze door zijn beperkte grootte geschikt is voor een kleine stadstuin. Deze beverboom, zoals de magnolia in het Nederlands heet, bereikt na 10 jaar een hoogte van amper 250 cm en groeit ietwat piramidaalvormig uit. Hij bloeit in de periode april-juni met crèmekleurige en geurende bloemen. Door de wat latere bloei dan andere magnolia's heeft hij minder te lijden onder bruine bloembladverkleuring door vorstkou.

Bij het zoeken naar informatie op het internet ontdekte ik het verhaal achter deze magnolia Elizabeth. De heester is het resultaat van een kruising tussen Magnolia acuminata en Magnolia denudata. De Magnolia acuminata groeit oorspronkelijk in de oostelijke regio's van de Verenigde Staten en Canada en wordt ook wel 'the Cucumber Tree' genoemd, al wordt de naam 'komkommerboom' ook nog aan twee andere bomen gegeven. De Magnolia denudata of Yulan Magnolia daarentegen is van Chinese oorsprong. Beide soorten worden heel erg gewaardeerd om hun geur. Op de websites kimsmithdesigns.wordpress.com (waar de foto's een exemplaar tonen dat ruim boven de 2,5 meter uitsteekt) en www.about-garden.com vond ik dat het patent op de Magnolia ‘Elizabeth’ werd genomen in 1977 door de Brooklyn Botanic Garden. De naam heeft helemaal niks te maken met de Britse koningin. Het verhaal gaat dat in 1957 in de botanische tuin van Brooklyn een hybride zaadje werd geplant door Evamaria Sperber. Omdat de kruising ontstond uit zaad duurde het tot 1972 vooraleer de heester zijn eerste bloemen toonde. Maar het resultaat was een waar succes. Evamaria Sperber patenteerde deze nieuwe magnolia vijf jaar later (US PP4145) en heette hem naar de directrice en weldoenster van de botanische tuin: Elizabeth van Brunt.

Het exemplaar dat ik kocht heeft twee gesteltakken. Damien Devos raadde, gezien de beperkte omvang van mijn tuin, aan om er één van weg te snoeien en de andere de hoogte in te laten groeien, zodat deze Elizabeth meer tot een boom dan tot een struik zou uitgroeien. Ik kon het echter niet over mijn hart krijgen om de helft van mijn nieuwe aanwinst gelijk maar weg te gooien, dus ging hij zondag de grond in en werd hij helemaal niet gesnoeid. Snoeien is bij een magnolia uit den boze en ook verplanten verdraagt hij niet. Deze stak in een 10-literpot en kreeg wat compost en bentoniet in het plantgat. Nu mag hij verder wennen aan onze zandgrond. Magnolia's houden van vochtige maar goed water doorlatende grond, want ze haten natte voeten. Met onze zandgrond zit dat dus wel snor. Ze prefereren ook eerder zure grond, dus blijf ik maar beter met kalk uit zijn buurt vandaan.

Drie bloemknoppen stonden er op de kale takken, maar één kleine bloemtak onderaan knakte tijdens het transport. De foto van de nog dichte bloemknop bovenaan maakte ik meteen na het planten. Een week later is de bloem al mooi aan het openen en ruikt ze lekker zoet na een fikse regen-met-hagelbui.

Groen op Walcheren

We kwamen aan op Paasmaandag met regen en vertrokken op woensdag met regen, maar tussendoor konden we gelukkig toch nog van droge periodes en zelfs van wat zon genieten. Drie dagen op Walcheren was niet als een tuinreis bedoeld, maar toch kwam ik met enkele 'groene' foto's terug thuis.


In Middelburg ontdekten we binnen de abdijmuren het Pandhof, een rustige kloostertuin die, zoals het internet ons leert, in november 1995 werd geopend en door een aantal Middelburgse tuinliefhebbers werd gerealiseerd. De kruidentuin bij de Utrechtse Dom vormde de inspiratiebron. In de ‘kruisgangtuin’ kregen in door buxusboompjes omzoomde vakken medicinale kruiden, tuinkruiden, verfkruiden en inheemse planten een plaats, allemaal planten die al in de middeleeuwen bekend waren.


Heel veel bloei viel er nog niet te bespeuren, maar de daslook deed wel aardig zijn best.


Een andere fotogenieke plek in Middelburg was dit kleine straatje waar een boom met takken vol bloesem weelderig de binnentuinperken te buiten ging.


In Nederland weet men aardig met de karige ruimte om te springen en die zo optimaal mogelijk te gebruiken. Enkele straatstenen weghalen en je hebt meteen een mooie geveltuin.


Soms volstaat een bloempotje op een oude driewieler om wat groen voor de deur te krijgen.


Een bloemen- en plantenwinkeltje stalt natuurlijk iets gretiger zijn groene waren uit.


In het kustplaatsje Domburg trokken de lage bomen met hun kronkelende stammen en takken in het natuurgebied De Manteling, vlakbij de watertoren, mijn aandacht. Ze groeien in de duinen en beschermen het achterliggende land tegen de felle zeewind.


In Veere viel het me op hoe creatief de inwoners met buxus omgaan, zoals hier in deze fraaie voortuintjes op de Markt. Bij zo'n prachtig gesnoeide buxusvakken past uiteraard een fraaie zonnewijzer.



Maar ook elders in het stadje vallen mooie buxusvakken in het oog, al moet je om ze te zien wel eerst de toren van de Grote Kerk of Onze-Lieve-Vrouwekerk met zijn meer dan 200 treden beklimmen.


Bij het afdalen van de toren botsten we bij het passeren van de kijkgaten op deze onfortuinlijke vogel.


Deze statige en pronkende witte duif zag er dan toch een stuk levendiger uit.


Aan een muurtje voor deze wat verwilderd uitziende tuin kon je voor een euro schelpen of een oud filmroldoosje vol stokrooszaadjes kopen ten voordele van de Muziek Vereniging Veere's Genoegen.


We hebben de vereniging gesponsord en hopen deze zomer in onze eigen tuin te kunnen genieten van donkerrode, bijna zwarte stokrozen, die ons aan onze driedaagse uitstap naar Walcheren zullen blijven herinneren.

Maart was de warmste sinds 1938

En we blijven maar weerberichtjes met records posten. Belga maakte bekend dat de voorbije maand de warmste maart was sinds 1938. Maart was bovendien ook opvallend droog. De gemiddelde maximumtemperatuur bedroeg 13,3 graden. Voor een dergelijke hoge temperatuur is het teruggaan naar 1938, toen het kwik steeg tot 13,9 graden. De normale maximumtemperatuur in maart bedraagt 10,4 graden. 's Nachts was het gemiddeld 4,6 graden tegenover 3,1 graden normaal. De zon presteerde flink met 165 uur en 56 minuten. Normaal schijnt ze in maart gedurende 113 uur en 57 minuten. Het zonnigst was het in 1931 met 214 uur, het somberst in 2001 met 48 uur, aldus Belga.

Slechts op 8 dagen werd regen waargenomen, normaal regent het in maart 18 dagen. De totale hoeveelheid neerslag bedroeg amper 32,9 liter, waar normaal 70 liter wordt gemeten. Het droogterecord dateert uit 1993 met slechts 4,2 liter. Vier jaar geleden, in 2008, beleefden we de natste maart met maar liefst 140,5 liter. Tellen we er de eveneens droge maand februari bij, dan bedraagt het neerslagtekort over de voorbije twee maanden samen zowat 70 liter. En dat is in de tuin dan ook goed te merken.

Ondertussen is het weer wel flink omgeslagen: april startte koud met ochtendtemperaturen rond of onder het vriespunt. In een groot deel van het land trad vorst aan de grond op.

Maar zoals eerder geschreven, konden we dankzij de zachte temperaturen in maart genieten van mooie bloesems zonder bruine vorstranden. Op de bloeiende pruimelaar raakte ik maar niet uitgekeken. Daarom hierbij nog een pak foto's die ik maakte op vrijdag 23 maart. De geur kan ik jammer genoeg niet meegeven.

Magnolia's in Het Leen

In het arboretum van Het Leen in Eeklo stonden zaterdag 24 maart al flink wat magnolia's in bloei. Andere zullen pas later hun bloemen openen, maar nu al was het moeilijk om een keuze te maken uit de vele foto's die ik tijdens een korte wandeling kon schieten.

Bitter van smaak maar warm van kleur

Eigenlijk is dit een najaarsgroente: roodlof of radicchio. Ze duikt elk jaar opnieuw in mijn moestuin op, uit een zakje met gemengd slazaad. Roodloof is plantkundig gezien dezelfde plant als groenlof of 'suikerbrood'. De soortnaam is Cichorium intybus var foliosum en de groente behoort tot de familie van de samengesteldbloemigen of Asteraceae, leert het internet me. Witloof behoort tot dezelfde familie. Daar waar groenlof spitse, langwerpige kroppen vormt, groeit radicchio uit tot een rond of langwerpig compact kropje met wijnrode bladeren met witte nerven. De bladeren van rood- en groenlof zijn vrij bitter en worden gestoofd. Het binnenste gedeelte kan, in reepjes gesneden, gebruikt worden in slaatjes en geeft die een pittige smaak en in het geval van radicchio ook een mooie, decoratieve kleur. Maar niet iedereen is voor deze bittere smaak te vinden.

Radicchio wordt best voor de vorst geoogst, maar dit schuchtere plantje overleefde de winter. Het stond een tiental dagen geleden nog in de volle grond maar kreeg bij het voorbereiden van de moestuin een tijdelijk plekje, tot het vandaag - inmiddels tot een uiterst bescheiden kropje verder gegroeid - in een slaatje verdween.

De knoppen van de appelaars gaan open

De Elstar Elshof opent zijn knoppen. Eerst nog wat voorzichtig op vrijdag 23 maart, maar vandaag 1 april al een stuk uitbundiger.



Fascinerend om zien is ook hoe de Jonathan op halfstam, twee weken geleden niet meer dan een stok met takken bij de aanplant, nu al volop barst van het leven.