17 juli: Varengeville-sur-Mer

Op de terugreis van onze zomervakantie ging ons tuinhart pas echt harder kloppen. Omdat we geen lange en saaie rit wilden maken, was er een ommetje gepland langs Varengeville-sur-Mer, in de buurt van Dieppe. Bedoeling was om Dieppe zelf te vermijden, maar blijkbaar moesten we toch door de stad heen. Een korte halte daar bracht ons naar de markt, waar zelfs een imker zijn producten te koop aanbood.





De bestemming die we voor ogen hadden was echter Le Bois des Moutiers, een eind verderop. 'Une Maison et un Parc unique en France', een ware verrukking.



(Het buiten aangeduide picnicverbod geldt uiteraard niet voor de familie die het eigendom bewoont. Geen 'déjeuner' maar een 'dîner sur l'herbe' in een schilderachtig mooie omgeving.)



In 1897 kocht Guillaume Mallet (1860-1945) in Varengeville-sur-Mer een terrein dat toen 'La Valleuse des Moutiers' heette. Mallet voelde zich aangetrokken tot de door William Morris (1836-1896) en anderen in Engeland begonnen 'Arts and Crafts'-beweging en gaf Edwin Lutyens (1869-1944), die hij in 1898 in Parijs ontmoet had, de opdracht zijn nieuwe huis te bouwen. Niet alleen het huis werd volledig in 'Arts and Crafts'-stijl opgetrokken, ook de tuinen werden op z'n Engels aangelegd door Edwin Lutyens in samenwerking met de beroemde Engelse tuinarchitecte Gertrude Jekyll (1849-1932). De formele tuinen rondom het huis zijn ontworpen als buitenkamers en vormen een kleurrijke overgang naar de landschapstuinen in het park.






De landschapstuinen in het 12 ha grote park werden dan weer door Guillaume Mallt zelf ontworpen en beplant. Dankzij de virj hoge zuurtegraad van de grond - heel uitzonderlijk in de kalkachtige bodem in het 'Pays de Caux' - konden plantenrassen als rhododendrons uit de Himalaya, Chinese azalea's, Chileense eucryphias's en Japanse esdoorns hier wonderwel gedijen. Inmiddels hebben sommige van die planten een indrukwekkende hoogte bereikt. Jammer genoeg waren we te laat op het jaar om de rhododendrons en azalea's in bloei te zien. Maar elke maand staat wel iets anders in bloei, zoals nu onder meer de hortensia's.






De moeite waard was ook de kleine wandeling naar het kleine kerkje verderop, met een op de rotsen gebouwd kerkhof, waar onder andere de graftombe van de schilder Braque te vinden is. Het uitzicht op zee is fenomenaal. Is er een rustiger en vreedzamer plekje om de Dag des Oordeels af te wachten, de vele toeristen even buiten beschouwing gelaten?