Na het planten van de nieuwe appelaar vorige week was mijn tuinschopje, het materiaal wat ik het meest in mijn tuin gebruik, spoorloos. Enkele jaren geleden was ik bij werkzaamheden in de voortuin al mijn vorige schopje kwijtgespeeld. Nu verdween dus nummer twee. Ik geef toe dat ik én een sloddervos ben én soms met verschillende dingen tegelijk bezig, maar waar ik ook rondkeek: mijn schopje bleef onvindbaar. Bizar... Ik had met wat kalk, bentoniet, koemestkorrels, potgrond en compost een mengsel gemaakt, het geheel goed met het schopje omgeroerd en vervolgens alles in de plantput gekieperd. De oplossing van het raadsel lag dus al enigszins voor de hand: verstrooid als ik wel eens durf te zijn, en dat is nogal eufemistisch uitgedrukt, was het schopje ongetwijfeld mee de put in gegaan. Ik hoop dat de buren me niet bezig hebben gezien vorige vrijdag: op zondag is ie aan het planten en nog geen week later is die gekke buurman zijn boompje alweer aan het uitgraven. Maar het schopje heb ik inderdaad teruggevonden. Het is fijn om het weer te kunnen gebruiken. Met zijn vele roestvlekjes ziet het er trouwens beter gebruikt uit dan voorheen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten