Ik vind stokrozen in een stoeptuintje in de stad best mooi. Ze lukraak een plaats geven in een kleine tuin is echter niet zo'n goed idee. Dat heb ik tot mijn scha en schande ondervonden. Ze groeien zo snel dat ze de planten in de buurt wegdrukken. Ze worden ook minder mooi wanneer ze beginnen op te schieten. Dat ik er ook eet- en kweekplaatsen voor de slakken mee creërde, dat was er te veel aan. Ik zal de stokrozen volgend jaar niet missen in mijn tuin. Nee, ik voorzie simpelweg andere bloemen waar de slakken minder tuk op zijn maar die wel (nog meer) bijen lokken. Zo probeer ik toch het biologisch evenwicht in mijn kleine tuintje te bewaren en meer gewenste dan ongewenste gasten te verwelkomen. De aanplant van de Helianthus Lemon Green op de foto was bijvoorbeeld wel een goede keuze.
Na al die jaren weet ik: tuinieren blijft een eeuwige kwestie van keuzes maken, van uitproberen en leren met vallen en opstaan, van altijd bezig zijn en denken dat je de natuur wat naar je hand kan zetten. Om telkens weer te moeten vaststellen dat de wetmatigheden van de natuur anders zijn dan de orde die wij proberen te scheppen. Dat maakt tuinieren zo boeiend, fascinerend en onvoorspelbaar. Je weet wat je zaait maar nooit wat en hoeveel je zal oogsten. Deze hobby is absoluut te mijden voor controlefreaks. Tuinieren is een les in nederigheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten